Gek of geniaal?

Sambal goreng spruitjes met risoni en crème fraîche

Lieve food hooligan,

Laatst was ik uit eten in Den Haag. Nu mijn boek af is en ik weer ruimte heb in mijn agenda, is het tijd om oude vrienden uit de mottenballen te halen. Ik heb ze enorm gemist. Gewoon slap ouwehoeren en lachen. In mijn hometown Den Haag vinden mensen al snel dat je kapsones hebt en ego’s krijgen de kans niet om aan het woord te komen. En als dat wel zo is, worden ze genadeloos neergesabeld. Heerlijk. Na een etentje bij De Kade deelden we nog een negroni met z’n allen en toen kwamen we op Max, onze gezamenlijke vriend en lange tijd werkgever van restaurant Max in Den Haag.

Max heeft nog altijd dat restaurant, alleen verhuisde het net als hij naar Amsterdam. Met Jana, met wie ik lange tijd bij Max werkte, haalde ik herinneringen op aan zijn wonderlijke, doch geniale late night combinaties. Tijdens de nazit en de zoveelste fles wijn volgden de gebruikelijke munchies en dan dook Max de keuken in. Om bijvoorbeeld ketjapkip met krieltjes te bakken, aardappelpuree met rode currysaus of een salade van roergebakken spruitjes met sambal en crème fraîche voor ons neer te zetten. Waarschijnlijk stonden die twee toevallig naast elkaar in de koelkast, want zo gaat dat met recepten verzinnen, geniaal zit vlakbij banaal.

‘Wie is dit genie, ik wil hem ontmoeten!’ riep een in het verantwoord zwart gestoken Hagenees die ons verleden met Max niet deelde. ‘Sambal met crème fraîche, het klinkt nu al goed.’ Inderdaad, dacht ik. Het klinkt briljant. Crème fraîche is een van de dingen die ik mee zou nemen naar een onbewoond eiland. Ik koop altijd die van Isigny, die hebben ze bij de groothandel, bij Crisp en bij sommige deli’s. Als deze niet in mijn koelkast staat, is dat een teken van psychische verwaarlozing.

Ik sloeg de combi sambal en crème fraîche ergens op in mijn hoofd en van de week kwam het eruit rollen. Ik had zin in spruitjes en wilde die met sambal goreng te maken, dus met een pittige Indonesische gebakken saus van rode pepers, sjalot, knof, beetje trassi, limoenblad, the works. Ik had ook zin in risoni (in Nederland staat deze pasta bekend als orzo) dus het werd een hartige eenpansmaaltijd vol pit en groenten met een romige, frisse zwier van crème fraîche. Ik maakte dit gerecht vorige week en postte het in mijn stories. Veel hartjes waren het antwoord, maar ik kreeg ook behoorlijk wat zich krom lachende emoticons toegestuurd. ‘Haha, wat een rare combinatie'!’, was de reactie van velen die zich er werkelijk niks bij voor konden stellen. Maar als je al zo lang in de keuken werkt als ik, proef je gerechten al door alleen de ingrediëntenlijst te lezen. Neem maar van mij aan: dit is niet raar, dit is geniaal. Wie het laatst lacht, lacht het best.

Had je wat aan deze informatie? Heb je een verzoek of een suggestie? Laat het me weten!

De betalende food hoolies vinden het recept onder aan deze mail.

PS: als jullie dit lezen zit ik nog op Sicilië. We bezoeken de chefs die we hebben geportretteerd voor ITALOPOP . Met een van hen ga ik kookworkshops geven. Eerst in Amsterdam, later op Sicilië. Verwacht in de volgende nieuwsbrief Siciliaanse vibes!