Citroenpasta met wodka

van zia Vanja

Lieve food hooligan,

Omdat ik momenteel voor een derde uit pasta, een derde uit mascarpone en een derde uit parmezaan besta, vandaag weer een op Italie gebaseerd recept. Sorry, ik beloof dat ik me binnenkort ook weer zal wijden aan mijn twee andere pijlers (indo en gezond), maar ik zit nog steeds tot over mijn oren in mijn nieuwe kookboek ITALOPOP, dus ik kan niet anders. Ik lees momenteel alleen Italiaanse boeken (hardop op de wc), ik kijk Italiaanse films en we eten thuis bijna dagelijks Italiaans. Voor mij is dit de enige manier om een boek te maken, me er helemaal in onder te dompelen en erin op te gaan. Tot mijn 30^e was Italië een terugkerend onderdeel in mijn dagelijkse leven. Als kind nam mijn vader me er vaak mee naar toe, op mijn 18^e ging ik Italiaanse taal-en letterkunde studeren en later naar Rome als au pair. Weer later deed ik een studie-uitwisseling in Florence, een jaar later liep ik er stage bij de Kamer van Koophandel. Met mijn Florentijnse verkering woonde ik nog even in Milaan en een jaar in Londen. Toen het uitging bleef ik terugkomen naar Italië, want ruzie hadden we niet. Elke zomer sleet ik in Italie bij vrienden.

Zia Francesca
Vaak was dat bij Roberto, zijn familie is van adel en had een enorm landhuis bij Iesi in de Marken. Het huis lag in een enorme tuin (park ), had een eigen familiekapel en een zwembad. Er was een antieke lift met zo’n gietijzeren deurtje en in de oude keuken hingen nog belletjes die verbonden waren met de verschillende kamers. De tante van Roberto, zia Francesca, was de oudste en de ‘capofamiglia’. Zij had ook de grootste etage en op haar balkon, dat het mooiste uitzicht had, hield ze een keer per week aperitivo. Over haar pasta al limone zei ze altijd dat er geen sap van de citroen in zat. Wat dan wel? Dat wilde ze me niet vertellen. Nu is het niet heel moeilijk om te bedenken dat het dan waarschijnlijk om de aromatische schil ging, de rest heb ik er zelf bij verzonnen. Ik doe er een scheutje wodka door en maak het gerecht af met zoutige zalmeitjes die knappen in je mond. Pasta al limone di zia Vanja.

Dit is het huis. Auto for size. In het midden italojugend (en een verstekeling) , rechts het balkon van zia Francesa

Aan zalmkaviaar is natuurlijk niks Italiaans, maar pasta met zalm is in Italië inmiddels volledig ingeburgerd. Als toeristen erom vragen, draaien de Italianen, zo slim zijn ze dan ook wel weer. En kaviaar eten Italianen heus, maar dan in een andere vorm: de gedroogde, geperste eitjes van tonijn of harder zijn immers bottarga, een van mijn lievelingsingredienten die voor vissige turbo in gerechten zorgen.

In plaats van zalmkaviaar kun je ook haringkaviaar gebruiken (die zwarte zijn meestal niet de echte eitjes van haring, maar lekker zoutig is het wel) of forelkaviaar. Als je geen vis eet, kun je de zalmkaviaar bijvoorbeeld vervangen voor zeewierkaviaar.

Het recept vinden de betalende food hooligans onder aan deze mail.